Łysienie bliznowaciejące w przebiegu liszaja płaskiego

Liszaj płaski jest dość często spotykaną chorobą skóry, błon śluzowych i paznokci, która atakuje najczęściej osoby między 30. a 60. rokiem życia. Objawia się wysypką, której towarzyszy silny świąd. Nie znane są przyczyny schorzenia, prawdopodobnie może ono rozwijać się na podłożu autoimmunologicznym, nerwowym (wstrząs psychiczny) lub jako silna reakcja na podaż niektórych leków. Liszaj objawia się charakterystycznymi, purpurowymi wykwitami skórnymi, które mają postać nieregularnych plam o średnicy 1–3 mm. Na powierzchniach zmian obserwuje się białą siateczkę stworzoną z suchego naskórka. Najczęściej plamy lokalizują się na nadgarstkach, dłoniach, przedramionach, w części krzyżowo-lędźwiowej pleców, okolicach pępka i narządów płciowych. Chorobę leczy się objawowo kortykosterydami, podobnie zresztą wygląda leczenie miejscowe, w którym stosuje się sterydy w postaci maści lub kremów.

Niekiedy może dojść w przebiegu choroby do utraty włosów na skutek tworzenia się na owłosionej skórze głowy zmian w typie liszaja płaskiego, co najczęściej spotyka się u kobiet w okresie menopauzy. W obrębie wykwitów na skórze dochodzi do rozwoju stanu zapalnego, który ustępuje z następowym bliznowaceniem i prowadzi do trwałej utraty włosów. U chorego stwierdza się wówczas ogniska łysienia z mogącymi im towarzyszyć grudkami przymieszkowymi lub czopami w obrębie mieszków, natomiast w innych miejscach na ciele stwierdza się typowe objawy liszaja płaskiego. W leczeniu miejscowym stosuje się preparaty steroidowe (np. inhibitory kalcyneuryny), fotochemioterapię, rzadziej w nasilonych przypadkach kortykosteroidy doustnie.

Menu dolne

Nie ma jeszcze komentarzy! Śmiało, bądź pierwsza/y! :)


Musisz mieć włączone javascript, aby wyświetlać komentarze.